از کل مدت آغاز به کار تا بازنشستگی در کیهان، شاید فقط سه‌چهار سال آخر بود که توفیق مدیریت تنظیم و آماده‌سازی محتوای ستون «حدیث دشت عشق» را نداشتم. مطالب این ستون روزانه، درباره زندگی و وصیت‌های شهیدان اعم از شهدای انقلاب و دفاع مقدس بوده و است. هر روز وقتی را با عشق و علاقه به مطالعه زندگی‌نامه‌ها و وصیت‌نامه‌های شهدا اختصاص می‌دادم تا گزیده بهترین بخش‌ها و فراز‌های آن را در آن ستونِ مختصر به خوانندگان و مخاطبان روزنامه ارائه کنیم.
بعد از مدتی برایم جالب شده بود که دیدم بیش از ۹۵ درصد مطالب همۀ شهیدان در سه توصیه خلاصه می‌شود: از امام و ولی فقیه جدا نشوید و به رهنمود‌های ایشان عمل کنید، خواهران حجاب خودشان را رعایت کنند که این کار از خون شهیدان مهم‌تر و تأثیرگذارتر است، تا رفع فتنه از جهان و تا پیروزی نهایی دست از دفاع و جنگ و مبارزه بر نمی‌داریم.
خوشبختانه این وصیت‌نامه‌ها هم در نزد خانواده‌های محترمشان و هم در مراکز و بنیاد‌های مربوط ثبت و ضبط است و کسی نمی‌تواند این امر بدیهی را انکار کند؛ بگذریم از یکی دو سوپرانقلابی سابق و پشیمان امروزی که حتی در یک فرسته مجازی هم نمی‌توانند عدم تعادل و دروغ‌گویی خود را انکار کنند.
***
در ماجرا‌ها و مباحث مربوط به بدحجابی و بی‌حجابی، کسانی از روی سادگی یا رندی، موضوع را به «دو تار مو» تقلیل می‌دادند. برخی بحث دیگری را پیش می‌کشیدند که کشور درگیر مباحث و مشکلات بزرگ‌تری است و باید اول مشکلات بزرگ‌تر را حل کرد و بعد به این موضوع رسید، کسانی هم خیلی فیلسوف‌مآبانه معتقد بودند که برای حل این مشکل باید «کار فرهنگی» کرد. بدون اینکه در «کلمۀ حق» برخی از این ان‌قلت‌ها شک کنیم و اگر از «یراد بِهَاالباطل» بعضی افراد هم بگذریم، اما پاسخِ مثلاً تعریض اولی این بود و است که: حدّ یقف این تسامح و تساهل کجاست؟ شما مطمئن‌اید که امروز از پوشیده نبودن مو و بعد لباس‌های توجه‌برانگیز به عریانی دست و پا و بقیه اعضا و جوارح و شلوار‌های ۹۰ درصد پاره و آغوش و بغل بازکردن در معابر عمومی کشور اسلامی نمی‌رسیم؟ (که رسیده‌ایم!) آن‌موقع برخی از سوپرانقلابی‌های امروز پشیمان پاسخ می‌دادند که نه؛ وقتی چشم و دل مردم سیر شود، کار و بار این جور افراد هم از سکه می‌افتد و وقتی ببینند کسی به آن‌ها توجهی نمی‌کند، خودشان به‌تدریج خودشان را جمع می‌کنند. می‌گفتیم مگر در کشور‌های غربی الان جامعه به این وضعیت رسیده است که برای ایران اسلامی چنین تجویزی می‌کنید؟ و مگر هرروز آن‌ها بدتر از دیروزشان در این کثافات متعفن جنسی نیست؟
از سوی دیگر، مگر حجاب توصیه و تأکید صریح قرآن کریم و حضرات معصومین علیهم‌السلام و احکام قطعی و دقیق شرعی نیست؟ و مگر حکومت اسلامی می‌تواند با جرم آشکار در عرصه اجتماع با مماشات رفتار کند؟
همچنین آن‌ها که به مشکلات بزرگ‌تر اشاره می‌کنند، مگر خودشان وقتی دزد به گردنبند طلایشان یا خودرو لوکسشان می‌زند، یا کسی به ناموسشان تعرض می‌کند، خواستار تندترین و خشن‌ترین برخورد‌ها با سارق و فاسق نمی‌شوند؟
ضمن اینکه در یک حکومت و سیستم آرمانی، هر بخش و هر گوشه باید به وظایف خودش با دقت و جدیت عمل کند. بانکدار باید با سلامت به وظایف خود عمل کند، پاکبان به وظایف خود، آهنگساز به وظایف خود، نیروی انتظامی به وظایف خود و کاسب و فروشنده به وظایف خود. نمی‌توان گفت، چون در فلان بانک دزدی شده، من صاحب سینما امروز یک سئانس کمتر فیلم به نمایش میگذارم، یا، چون فلان کاسب گران فروخته است، من امروز در داروخانه داروی کمتری به بیماران میدهم و قس علی هذا. حکومت باید هم با بانکدار اختلاس‌گر برخورد کند و هم با موتورسواری که گردنبند طلای آقای علی دایی را دزدیده و هم به کسی که به فلان بازیگر زن سینما تعرض کرده است و هم با کسی که در محیط عمومی جامعه «نیمه‌عریان» ظاهر می‌شود و این رفتار هم با تعمد و تجری صورت می‌گیرد و به ادعای منتقدان، فقط «دو تار مو»ی بیرون‌مانده از سر جهل نیست!
اما درباره شوخی بی‌مزۀ «صرفاً کار فرهنگی» هم باید گفت که به این توصیه، سال‌های مدید است که دارد عمل می‌شود، اما متأسفانه نه از سوی همراهان و اهالی انقلاب، که از سوی دشمنان آگاه و هوشمندی که وقت و سرمایه و نیروی انسانی فراوان خود را برای این کار گذاشته‌اند. آن‌ها با یک فیلم سینمایی به تسامح و تساهل و سبک زندگی لیبرالی دامن می‌زنند و تقیدات دینی و شرعی را به سخره می‌گیرند، با لاابالیگری در مدرسه و مهد کودک و دانشگاه رفتار فرزندان ما را تغییر می‌دهند، با یک کانال تلگرامی به بهترین وجه و تأثیرگذارترین صورت نوشیدن شراب، سکس با نامحرم، داشتن همزمان چندین دوست دختر، بیهودگی تلاش برای علم‌آموزی و مسخره بودن رعایت ادب خانوادگی و اجتماعی، غلط بودن رعایت اخلاق در محیط کار و تحصیل و فامیل، به سخره گرفتن فرزندآوری و موارد فراوانی از این دست را عادی‌سازی می‌کنند و ریشه‌های فکری و تربیتی افراد را می‌زنند و ما با رها کردن افسار فضای مجازی و مدیریت ادعایی بر کانال‌های با بیش از ۵ هزار دنبال‌کننده! به‌ناچار به دنبال شکار پشه‌ها و مگس‌هایی هستیم که روی شاخه‌ها نشسته‌اند و فکری به حال ریشه‌ها نمی‌کنیم. خلاصه که به قول حضرت سعدی سنگ‌ها بسته و سگ‌های هار اینچنینی گشاده هستند!
خوبه که بالاخره فهمیدید. ب 
